O relato é un canto triplo:ós canteiros e o Verbo -ese latín hoxeperdido-, á resistencia antifranquista ? que se botou ó monte endefensa da liberdade- e á propia montaña como espazo natural e míticono que aqueles homes e mulleres porfiaron na loita contra a Dictarura, sabéndose perdedores e querendo para si ese sentimento de perda antes có dun sentimento de triunfo equivocado; e sabendo tamén que todas as guerras as acaban perdendo os mesmos. Un vello canteiro lembraaqueles anos relendo o seu diario.
